عرش بر دوش غدیر

در روز غدیر ، عقل اول

آن مظهر حق ، نبیِّ مرسل

چون عرش تو را کشید بر دوش

آن ‏گاه گشود لعل خاموش

فرمود که این خجسته ‏منظر

بر خلق پس از من است رهبر

بر دامن او هر آن که زد دست

چون ذره به آفتاب پیوست

ولایت حیدر ، لبخند فاطمه

از ولایت ‏عهدی حیدر ، خدا تاج شرف

بار دیگر بر سر زهرای اطهر می‏ زند

در حریم ناز و عصمت زین همایون افتخار

فاطمه لبخند بر سیمای شوهر می‏زند

" سیدرضا مؤید "

غدیر ، باب رحمت

باز تابید از افقْ روزِ درخشانِ غدیر

شد فضا سرشار عطرِ گل ز بستان غدیر

موج زد دریای رحمت در بیابان غدیر

چشمه ‏های نور جاری شد ز دامان غدیر

شد غدیر خُم تجلی‏گاه انوار خد

تا در آن ‏جا جلوه ‏گر شد نور مِصباحُ الهُدی

آفرینش را بُوَد بر سوی آن سامان نگاه

ما سوی اللّه‏ منتظر تا چیست فرمان اِله

ناگهان خَتمِ رُسُل ، آن آفتاب دین پناه

بر فراز دست می ‏گیرد علی را همچو ماه

تا شناساند به مـردم آن ولی اللّه‏ ر

  والِ مَن والاه   خواند ،   عادِ مَن عاداه   ر

ای غدیر خم که هستی روز بیعت با امام

بر تو ای روز امامت از همه امت سلام

از تو محکم شد شریعت ، وز تو نعمت شد تمام

ما به یاد آن مبارک روز و آن زیبا پیام

از ولای مُرتضی دل را چراغان می‏ کنیم

بـا علی بار دگر تجدید پیمـان می‏ کنیم

" سیّدرضا مؤید "